Bangkok Nights

6/02/2009

Intussen hebben we de initiele cultuurshock overleefd (ik schrijf zonder accenten of deeltekens, simpelweg omdat ik ze op dit toetsenbord niet vind ;))
We zochten en vonden een ander guesthouse gevonden in de buurt van Khao San Rd (Mom's Guesthouse - kartonnen wanden: de Amerikanen hiernaast zijn nu al een uur over seks bezig, alle details incl., hehe) Maar veel goedkoper, dus voor die prijs mogen we niet klagen. Ik deel immers het bed met Dave! Trouwens immens makkelijk om een place to crash te vinden hier.

Terug op straat maakte ik 1 grote fout.
[Dramatisatie]
Ik wou even mijn kaart raadplegen, dus hield ik halt in het midden van de straat. Dave zag wat ik deed, probeerde me nog te redden door in ware Slow-Motion stijl met een 'Noooooooo' op me af te rennen, maar het was helaas te laat. Mijn arm ende nederig persoontje werd overspoeld door een immens sterke stroming dat raar genoeg de geluidjes 'Suit, Sir? Custom made! Taxi Sir? tuk Tuk, where you go???' maakte.
[/Dramatisatie]

Na een eindje vonden we elkaar terug en was het richting Golden Mountain geblazen. Dit was naar het schijnt ooit het hoogste punt van BKK. Niet erg hoog, maar wel mooi! Op de weg terug nog even een tempel binnengeglipt waar we de stille getuigen van een gebedsceremonie waren. interessant! Buiten zaten er ook heel wat scholieren te volgen: het deed me zwaar denken aan de verplichte eucharistievieringen bij ons op school :) Jullie kunnen je de sfeer dan wel inbeelden.

Daarna richting het huis van Jim Thompson.
Deze Amerikaanse architect keerde na zijn diensttijd in WOII terug naar Azie en werd helemaal verliefd op Thailand. Hij zocht en vond deze plek, een oase van rust middenin BKK. De entrepreneur bezorgde the Thaise zijde-industrie een revival en werd daardoor een heel bekende figuur in BKK. Voor de film 'The King and I' werd naar het schijnt enorm veel van zijn geimporeerd zijde gebruikt. Leuke weetjes. Hij moet er waarschijnlijk wel van hebben genoten hier te wonen, voor hij tijdens een trektocht in Maleisia op onverklaarbare wijze verdween. Een prachtig huis (gedeeltelijk op palen, helemaal in teakhout).

Een rare eigenschap van BKK. De straten zijn enorm druk en chaotisch (toch voel ik me er minstens even veilig in hun verkeer, raar genoeg).
Wandel echter 30 meter van een hoofdstraat en je waant je in een andere wereld, je hoort zo goed als niets meer van de straat!

Vervolgens hebben we de skytrain richting rivier genomen (prachtig uitzicht over het veel modernere Oost-BKK), en dan, na wat leuk zoek- en giswerk, een juiste boot richting centrum upriver genomen. Tijdens de spitsuren gebruiken de locals deze om op betaalbare (13 baht) en relatief snelle wijze (30 min) van het ene punt in BKK naar het andere te raken.

Ohja, vanmorgen hebben we trouwens (met een lichtelijk verdwaasde blik) onze volgende week vastgelegd. Zondagavond vertrekken we richting Kho Tao om daar een duikcursus van een 4tal dagen te volgen.

En met deze woorden zeg ik u tot ziens, tijd voor de beloofde voetmassage!

Bangkok, een leuke stad, maar het begint bij mij persoonlijk toch wat te jeuken om het platteland op te zoeken!

Signing out,

Makzin, die gaat uitzoeken waar Dave in godsnaam uithangt :)