*UPDATE*
Door de soms tamelijk instabiele internetconnectie hier hebben we nog geen directe link kunnen maken naar de meest recente foto's. Geinteresseerden kunnen echter wel naar volgende website surfen:
http://picasaweb.google.com/davyd.bintein
De nieuwste foto's bevinden zich in de albums 'Mirror Art Group' en 'Bungee & Tiger Kingdom'
------------------
Aangezien Dave hier als een halve maniac met zijn DEET in het rond aan het spuiten is (demonische lach inclusief), zie ik me genoodzaakt jullie onze belevenissen van de laatste weken te rapporteren!
We zaten dus in Ayutthaya, dat in een ver verleden (ruwweg 14de tot 18de eeuw) de hoofdstad van Thailand was. Veel veel veel ruines (kan het deelteken niet vinden op dit thais toetsenbord, excuses!)
Uiteraard bezochten wij deze in ware Indiana-Jones stijl: ik kon Dave net op tijd tegenhouden om een of ander Buddhabeeld te verwisselen met een zandzakje, en dit alles bij temperaturen van ongeveer 250 graden Celcius. Prachtige Buddhabeelden, overwoekerd door boomwortels, standbeelden met afgehakte hoofden, ... Machtig! Alle tempels in de buurt bezoeken zou ettelijke dagen en veel van ons zweet in beslag nemen, dus houden wij het op een gezond 3-tal. Na een tweetal dagen hier te hebben vertoefd, springen we op de nachttrein naar Chiang Mai! Hierover valt niet veel te vertellen, boekjes lezen en proberen wat te slapen :)
Eenmaal aangekomen in Chiang Mai ontsnappen we heldhaftig aan de hordes tuk-tuk en taxi-chauffeurs, en zoeken we onze weg naar het noordelijk busstation.
Na voor de zoveelste keer 'The Waiting Game' te hebben gespeeld (wachten is hier het nationale tijdverdrijf) bevinden we ons op de bus richting Chiang Rai!
In de late namiddag komen we hier aan, en gaan uw twee schalkse ruiters op zoek naar het Mirror-Art Guesthouse, dat wordt gerund door de NGO waar we de komende 5 weken vrijwilligerswerk gaan doen.
En bij deze is dit onderwerp meteen aangekaart: we bevinden ons op het moment van schrijven een 30-tal km ten noorden van Chiang Rai, waar we vrijwilligerswerk doen bij de Mirror Art Foundation (http://www.mirrorartgroup.org).
Dit is een NGO dat zich inzet voor de noordelijke hilltribes van Thailand. Enkele stammen uit de buurt zijn de Karen, Lafu, Thai Lanna en Akha. Deze wonen in verschillende dorpen rond waar Mirror Foundation gevestigd is.
We zijn met ongeveer 20 vrijwilligers, uit alle hoeken van de wereld (Canada, Australie, Japan als hoofdleveranciers :)) Blijkbaar zijn wij de eerste Belgen ooit, dus volgt ons voorbeeld, gij allen!
Ons werk bestaat voornamelijk uit Engels geven aan kinderen in scholen uit de buurt. Dit gaat van kleuterklasjes (childcare - Jalae, Phuko, Leepha) tot lagere scholen - middelbaar. De gemiddelde leeftijdsgroep in de scholen is 10 tot 13 jaar.
Helaas is deze week de laatste schoolweek: ze hebben nu een tweetal weken examens, en dan 2 maand vakantie. De kleuterklasjes gaan gelukkig gewoon door! Binnen een drietal weken beginnen de summercamps voor kinderen die hun Engels willen onderhouden. Engels is heel belangrijk voor de Thai, gezien het hen een kans op een goede job geeft (ondermeer in de toeristische sector), hierdoor zijn de kinderen en volwassenen veel gemotiveerder om de taal te leren.
We verbeteren en vertalen ook informatieve teksten over Mirror en de Hilltribes in het Engels, met behulp van de Thaise vrijwilligers (logischerwijze neemt elk zijn respectievelijke taal voor hun rekening)
Verder doen we veel manual work in het Mirror kamp zelf en in dorpen uit de buurt. Dit is vooral helpen aan verbeteringswerken (nieuw irrigatie en waterzuiversysteem, nieuwe hutten, een preventieve vuurgordel aanleggen rond de dorpen,...) Er is hier trouwens niets dat deze mensen niet uit bamboe kunnen maken, werkelijk ongelofelijk, een enorm veelzijdig product!
Op woensdag was ik aan het werk (aan de zoveelste bamboe constructie) toen de Mirrormedewerkers een dringend telefoontje binnenkregen. Blijkbaar was er in Chiang Rai een ernstig verkeersongeluk gebeurd en zochten ze bloeddonoren met bloedgroep O. Bijgevolg sprongen ikzelf en Bec (Australische vrijwilligster) achterin een pickup truck richting Chiang Rai Hospital. Een hele ervaring! Binnenkomen in het ziekenhuis waar ongeveer elke Thai je aanstaart, en een checklist overlopen met een dokter die geen Engels spreekt kan leiden tot hilarische, zij het genante situaties! Nadat we ons er van overtuigd hadden dat hun naalden wel degelijk steriel en uit de verpakking kwamen, lieten we hun gang gaan. Even later liepen we het ziekenhuis uit met wat bloed armer, wat vitaminepillen rijker en enorm veel Kop Khun Krab/Khaa's ! Zoals velen onder jullie waarschijnlijk wel weten zijn de Thaise ziekenhuizen zeer modern en kunnen ze de concurrentie met de Westerse ziekenhuizen zeker aan!
Na de eerste week (die trouwens voorbij vloog) gingen we met een aantal vrijwilligers richting Chiang Mai voor wat een nogal wild weekend werd!
Maar dit niet zonder even het nachtleven van Chiang Rai te hebben geproefd! Het was Lindy's (Amerikaanse) verjaardag, dus gingen we met zijn allen richting de lokale TEEPEE bar, waar de buckets en andere drankjes ons tegemoet kwamen! Later op de avond propten we ons met een slordige 15tal in een jeep, wat voor hilarische fotos zorgde, en kwamen we aan bij de lokale discotheek 'SPERM' (wat verder bevindt zich de zusterdiscotheek 'WOMB'.)
Wat ons hierbinnen te wachten stond is moeilijk in woorden te omschrijven. Een geschifte lokale band zorgde voor zeer swingbare dansmuziek, en de ladyboys wederom alomtegenwoordig! Hier had ik me echter min of meer aan verwacht. Waar Dave en ik echter niet op hadden gerekend was dat SPERM blijkbaar ook geldt als de plaatstelijke gaybar, waardoor we een uurtje later helemaal betast en op een grappige manier ongemakkelijk het pand verlieten! 'Dude, hebben er ook zo'n slordige 15 venten aan jouw kruis gezeten?' was een vraag die Dave en ik elkaar regelmatig stelden. Dolle pret!!
Zaterdagochtend richting Chiang Mai, waar we vlug een guesthouse opzochten. Tegen de middag bezochten we het Tiger Kingdom, een 20-tal km van Chiang Mai, waar we met een ons met een aantal tijgers in een kooi lieten opsluiten. Gigantische beesten, ik stond werkelijk met open mond ernaar te kijken. Sommige tijgers zaten echter echt wel in veel te kleine kooien, dus verliet ik het met een persoonlijk wrang gevoel. Ze worden goed verzorgd, maar je ziet duidelijk dat deze artificiele omgeving hen geen goed doet. Deze staan trouwens, net als de olifanten, op de lijst van beschermde diersoorten.
Zondag kropen we met een 6-tal in een Songthaw voor wat het hoogtepunt van het weekend was: Bungeejumpen!
Dit van een 50-meter hoge toren boven een vijvertje van 8 meter diep. Onderweg naar de jumpsite maakten de zenuwen zich van ons allemaal meester, en werden er talloze grapjes verteld. Eentje was bv: 'haha, straks zijn de bevestigingselementen aan je voeten Velcro ofzo, stel je voor!'.
Eenmaal daar aangekomen werden we goed verwelkomd en naar de plaats van rampspoed gebracht, waar er iemand bovenop de toren klaarstond om te springen. Wij natuurlijk meteen vol verwachting en spanning staan kijken. Het duurt 5 minuten... 10 minuten (misschien krijgt hij nog instructies ofzo?)... 15 minuten... en uiteindelijk komt hij weer naar beneden. Eentje die niet durfde. Dat dit voor ons een extra spanningsfactor was hoef ik jullie niet te vertellen :)
Goed, ready to rumble! De eerste van ons meldt zich aan, wordt gewogen en neemt plaats op de stoel om zich te laten insnoeren.
Wat zien we dan: de bevestigingselementen zijn van, ja hoor, velcro! Rubber-banden met velcro samengebonden met een handgemaakte knoop. Ok!!!!! Waarom zweten mijn handpalmen zo?
Goed, ik (Makzin) ga tweedes. Word gewogen (hoera, 6 kilo vermagerd!), en ingesnoerd. Raar genoeg voelt dit wel heel sterk aan, tiens tiens! Goed, de lift gaat omhoog, ik krijg enkele korte instructies en voor ik het weet sta ik 50meter hoger eventjes heel diep te slikken. Mens, dit lijkt veel hoger, people look like ants! Anyway, het ready-signaal gaat af, mijn jumpmaster geeft me het groen licht. Twee diepe ademhalingen en eventjes denken dat ik Superman ben!
Ik ga jullie mijn vocabulaire dat ik uitschreeuwde op mijn weg naar beneden best besparen, dit voor de gevoelige lezertjes :) Een 5-tal minuten later stond ik weer met beide benen gezond op de grond, en ik kon aan niets anders denken dat nog een keer! nog een keer!
De adrenaline-rush die je de eerste seconden krijgt is ongelooflijk. Daarna is het even afvragen of dat water nog veel dichter gaat komen, waarna je handen heel eventjes het wateroppervlak raken en je weer omhoog schiet voor een tweede vrije val! Heerlijk, maar het bloed stijgt wel heel snel naar je hoofd!
Even later is Dave aan de beurt. Welk jungle-dier hij probeerde uit te beelden toen hij sprong is mij min of meer ontgaan, maar hij vloog nogal redelijk horizontaal naar beneden, wat hem een (voor mij toch) redelijk hilarische whiplash opleverde! Nu, ik spreek enkel over de manier waarop het bungeekoord reageerde, het persoontje van Dave is gelukkig 100 procent in orde!
We maken alle 6 een spectaculaire en veilige sprong, en vol kicks klimmen we een halfuurtje later weer in de Songthaw. Wat een weekend, wat een weekend!!!!
Onze volgende avonturen bij de Mirror Foundation en in Thailand zullen aan u worden verteld door mijn wapenbroeder, dus bij deze zeg ik jullie voorlopig tot ziens!
Makzin
Ohja, voor de geinteresseerden: we hebben reeds een aantal foto's op onze respectievelijke facebookpagina's geplaatst (gaat hier precies iets vlotter, de internetconnectie is niet al te snel/stabiel). We zullen binnenkort zeker de fotos op deze blog updaten!
Cheers!
x
dinsdag 3 maart 2009
donderdag 19 februari 2009
To the bat cave!
Dag beste lezertjes!
Om eerst en vooral eventjes alle onduidelijkheden uit de wereld te helpen: deze reis wordt ondernomen door twee personen (Makzin en ik). Er zijn wel twee verschillende persoonlijke blogs (Makzin: http://dreamingonarunway.blogspot.com/), maar alle gezamenlijke reisverhalen en -avonturen worden op deze blog neergeschreven, zowel door Makzin als ikzelve. Blijkbaar waren enkelen al ongerust over mijn teen.. maar het was dus Makzin die een spelletje wou spelen met de zwaartekracht en nader kennis gemaakt heeft met de glibberige rotsen in Shark Bay. Ik (Davyd) was diegene waarbij z'n ananas-ontbijt prefereerde naar boven te evolueren in plaats van naar beneden. Dankuwel overdreven wiebelende duikersboot!
Dit gezegd zijnde, schakel ik over naar het volgende hoofdstuk in deze dolle rit van Aziatische pret!
Op dit eigenste moment bevinden we ons in het tempelstadje Ayutthaya (uitgesproken door de plaatselijke bevolking als Aaaa-yuttha-yaaa-aaa). Dit ligt op een kleine twee uur treinafstand van Bangkok. Geleidelijk aan zijn we ons dus een weg aan het banen naar het robuustere noorden van Thailand!
Bon, tijd om eventjes te reflecteren over de gepasseerde dagen. Sommigen onder jullie (school- en klasgenootjes) beginnen nu reeds spontaan te sidderen en te beven bij het aanhoren van het woord 'reflecteren', maar geen nood.. alles komt goed!
Vier dagen geleden, na een alweer vermoeiende boot- en minibustocht, sleepten we ons naar het laatste vervoermiddel van de dag: de laadbak van een 4x4. We bevinden ons in het nationaal park Khao Sok en dit tankachtig voertuig heeft de bedoeling om ons naar het voorafgeboekte guesthouse te vervoeren. Maar ook hier: Welkom in het chaotische Thailand! Want op de desbetreffende locatie hoorden ze het donderen in Keulen toen we arriveerden en vroeger naar onze geboekte kamer. Een mens probeert dan eens telefonisch iets te regelen in het Thais! Maar alweer geen probleem, enkele kilometers (alweer in een 4x4) later hadden we slaapplaatsen gevonden in de vorm van houten bungalows, in de hoogte gehouden door enkele gammele boomstammekes. De 'badkamer' was gewoon nonchalant aan de houten constructie gemetseld, alsof extra fundering/ondersteuning een overbodige optie was.
Ik lach helemaal niet wanneer ik zeg dat ik gans onze bungalow kon doen heen en weer wiebelen door beneden tegen de ondersteuningspaaltjes te duwen!
Onze eerste dag in Khao Sok kan ik eigenlijk tamelijk kort samenvatten: ...
Inderdaad! Het lange en o zo moeizame reizen van Koh Tao richting Khao Sok had z'n tol geeist! (waar in godsnaam staat het deelteken op die Thaise toetsenborden?? Iemand?)
Beiden waren we minstens zo tam als de talrijke luizige Thaise honden en katten hier, dus besloten we een snipperdag in te voeren. Slenteren, hangmatluieren, fruitdrankjes opslurpen en noodles verorberen zijn de vier thema's die de dag domineerden.
Vooraleer we hier aanzien worden voor passieve tamzakken, spoel ik door naar de volgende dag!
Voor mij (Davyd) stond een dag vol jungletoestanden en grotten met allerlei ongedierte voor de boeg! Voor Makzin.. een dagje vol de passieve tamzak uithangen!
Ok ok, in zijn verdediging, zijn versplinterde teen diende echt een beetje te genezen, dus liet ik hen achter in de goede zorgen van onze luilekkere hangmat. (die bovendien bevestigd was aan gans dat gammele bungalow'ke, als dat maar goed komt..)
Mijn jungle-dag begint met een British breakfast bij een vrolijke Brit die ginds was blijven plakken. Nu, echt British kun je het ook niet noemen, want het waren banana-pancakes met honing, maar goed, we dwalen af!
Een half uur in retard arriveert onze 4x4, zodus ruimschoots op tijd in Thaise normen. Eventjes tussendoor: werkelijk IEDEREEN heeft hier een 4x4. Nissan Navara's, Toyota Land Cruisers, Isuzu D-Max'en,... heersen hier over de Thaise autowegen. Word je hier gepest ofzo als je een 'gewone' auto hebt?
Een Deens koppel nam vanvoor in de 4x4 plaats. De Fransman, de Zwitserse en de Belg (ik) mochten vanachter.. jaja, alweer in zo'n laadbak! Oja, er was ook nog een Brits koppel die in een sneltempo zuidoost-Azie doorkruisten. Vier/vijf dagen per land, zotten!
Een dik uur rijden (en vooral ook afzien in die laadbak) bracht ons voltallig Europees expeditiegroepje naar een aangemeerde long-tail boot. Deze voer ons op zijn beurt langs idyllische eilandjes, die uit de mist opdoemden, terwijl we onze boottocht voortzetten naar de jungle. Iedereen zat er als een halve gek fotootjes te nemen. Ook ik betrapte mezelf erop dat ik bevangen was door de pure schoonheid van dit stukje ongerepte natuur. (Jaja, ik zet zo spoedig mogelijk foto's online)
Onze bootman minderde vaart, enkele rieten hutjes, drijvend op houten pontons, werden zichtbaar aan de horizon. Onze gids gilde de woorden waar ik al uren op aan het wachten was: lunch time, my European friends! Mijn maag was zo leeg als de benzinetank van de boot en jubelde luidop!
Terwijl onze gestoomde groentjes, sticky rice, kip en curry,... op spicy wijze geprepareerd werden, plonsden we onszelf nog even in het azuurblauwe meerwater. Al watertrappelend langs de randen van de jungle, hoorde ik de vreemdste beestengeluiden rijzen vanachter de palmbomenrij! Geen tijd om deze verder te onderzoeken, de tafel werd gezet!
Als hongerige wolven stortten we ons op al het geserveerde lekkers. Een bodemloze schaal rijst aanzag ik als mijn persoonlijke queeste: toch tot op de bodem geraken! Mijzelf een weg etend tot aan die bodem, besef ik nogmaals dat die Thai verdomd pikant voedsel kunnen serveren. Gelukkig zijn er verse watermeloenen om onze overhitte bekken af te koelen! Oja, expeditie geslaagd, de bodem was bereikt!
Met een ietwat opgeblazen gevoel sleepten we onszelf terug in de boot. Rustig kabbelend doorheen mangrove-achtige rivierwegen bereikten we het startpunt van onze wandeltocht naar de grotten. Onze piepjonge gids liet er geen gras over groeien! Dartelend baande hij zich een weg doorheen het smalle junglepad. Wanneer we ons niet hoefden te bukken voor laaghangende takken en lianen, mochten we waden doorheen ondiepe poelen om uiteindelijk te arriveren bij de bat cave!
De nodige voorbereidingen werden getroffen: hoofdlampen werden bovengehaald en alle materiaal werd in waterdichte zakken gepropt, daar we ons ongetwijfeld doorheen onderwater gelopen ruimtes zouden moeten manoeuvreren. Onze gids nam het voortouw. Behoedzaam schuifelden we achter hem aan, de duisternis in. Algauw werden we geconfronteerd met het feeërieke (dan maar de deeltekens copy/pasten he) ondergrondse leven: stalagmieten, gekristalliseerde rotsconstructies en het constante druppelende geluid van water die doorheen de rotsen boven ons op ons neersijpelde. Stap voor stap baanden we ons een weg doorheen deze onbekende wereld.
Veel tijd om rond te kijken was er niet, daar ik me steevast concentreerde op de onstabiele bodem die met allerlei loszittende stenen bezaaid was. Daarenboven was die bodem ook nog eens zo goed als onzichtbaar, want er stroomde een kabbelend beekje water overheen! Menig gestruikel en gevloek was dan ook meer dan eens merkbaar gedurende deze ondergrondse belevenis.
Net op het moment dat ik dacht dat onze groep de enige was hierbeneden, merkte ik in de verte lichtstralen dansen op het rotsgewelf. Niet 1, niet 2 maar tientallen lichtstralen! En jaja, ook tot hier is het alomtegenwoordige massatoerisme in Japanse vorm doorgedrongen! En blijkaar zat er eentje van hen een beetje vast, want ze raakten voor geen meter vooruit. Met geen andere optie dan te wachten, verkende ik een beetje de nabije omgeving: boven mij hingen honderden kleine vleermuizen een uiltje te knappen, naast mij reisden gitzwarte spinnen met fluorescerende ogen (echt!) voorbij.
Na ellenlang getalm en getreuzel schoot de mensenmassa voor ons eindelijk in actie. Enkele ogenblikken later scheen het daglicht terug in onze verstofte gezichten. Opnieuw een sneltempo-trektocht doorheen de jungle bracht ons terug naar de boot.
Halverwege de terugtocht valt het vehikel stil. De motor weigert alle dienst. Gelukkig is de wijze van repareren van mechanische dingen universeel: men neme een hamer en men slaat op het onding tot het terug marcheert! En zie daar! Opeens schoot onze motor op miraculeuze wijze terug in gang! De rest van de boottocht kan ik niet verder beschrijven, want omwille van het zachte gewiebel van de boot ben ik keihard in slaap gevallen. Neeneen, geen zeeziektetoestanden deze keer!
De volgende morgen planden we een activiteit die onze geblesseerde Makzin wel kan meemaken. Olifantgewijs trokken we gezapig doorheen de dichte jungle van het nationale park. Onze jong uitziende olifant doopten we maar tot 'Plopsy'! Maar echt veel zin om te gehoorzamen naar onze bevelen had hij echter niet. De olifantentemmer, die vijf meter achter het beest liep, had een speer mee en een katapult. Ik herinnerde mezelf eraan om beide ook mee te nemen tijdens onze volgende olifantenrit! Eens zien of hij dan wel luistert.
's Middags sloeg de hitte weer in als een bom en vertoefden we weer soezend in hangmatten, genietend van een zoveelste fruitshake.
De volgende dag was het weer inpakken en wegwezen geblazen! We smeten onszelf op de lokale bus richting station, alwaar we de slaaptrein terug naar Bangkok namen. Vroeg in de ochtend rolden we de miljoenenstad binnen. Maar even rap als we arriveerden, vertrokken we weer richting het noorden. Geen slaaptrein deze keer, maar 3e klasse (voor 15 frank!). Misschien niet de meest comfortabele zitjes, maar wat een ervaring! Bij elke halte kreeg je trouwens uitgebreid de kans om rijstschoteltjes, drankjes, koekjes,... aan te schaffen vanuit je venstertje. En als je daar je honger nog niet mee kon stillen, diende je maar eens hongerig rond te kijken of er stormde al een lokale verkoper in de wagon op je af. Leuk detail aan 3e klasse is dat de zetelnummers gewoon in alcoholstift op de muur gekladderd waren.
Met de sloppenwijken van Bangkok die naast ons voorbijraasden, stoomden we verder naar Ayutthaya, alwaar ik nu onder zware, brutale aanvallen lig van het plaatselijke muggensquadron. Tijd om die anti-insectenspray boven te halen! Met een lichtelijk destructieve grijns groet ik jullie!
-Davyd
Om eerst en vooral eventjes alle onduidelijkheden uit de wereld te helpen: deze reis wordt ondernomen door twee personen (Makzin en ik). Er zijn wel twee verschillende persoonlijke blogs (Makzin: http://dreamingonarunway.blogspot.com/), maar alle gezamenlijke reisverhalen en -avonturen worden op deze blog neergeschreven, zowel door Makzin als ikzelve. Blijkbaar waren enkelen al ongerust over mijn teen.. maar het was dus Makzin die een spelletje wou spelen met de zwaartekracht en nader kennis gemaakt heeft met de glibberige rotsen in Shark Bay. Ik (Davyd) was diegene waarbij z'n ananas-ontbijt prefereerde naar boven te evolueren in plaats van naar beneden. Dankuwel overdreven wiebelende duikersboot!
Dit gezegd zijnde, schakel ik over naar het volgende hoofdstuk in deze dolle rit van Aziatische pret!
Op dit eigenste moment bevinden we ons in het tempelstadje Ayutthaya (uitgesproken door de plaatselijke bevolking als Aaaa-yuttha-yaaa-aaa). Dit ligt op een kleine twee uur treinafstand van Bangkok. Geleidelijk aan zijn we ons dus een weg aan het banen naar het robuustere noorden van Thailand!
Bon, tijd om eventjes te reflecteren over de gepasseerde dagen. Sommigen onder jullie (school- en klasgenootjes) beginnen nu reeds spontaan te sidderen en te beven bij het aanhoren van het woord 'reflecteren', maar geen nood.. alles komt goed!
Vier dagen geleden, na een alweer vermoeiende boot- en minibustocht, sleepten we ons naar het laatste vervoermiddel van de dag: de laadbak van een 4x4. We bevinden ons in het nationaal park Khao Sok en dit tankachtig voertuig heeft de bedoeling om ons naar het voorafgeboekte guesthouse te vervoeren. Maar ook hier: Welkom in het chaotische Thailand! Want op de desbetreffende locatie hoorden ze het donderen in Keulen toen we arriveerden en vroeger naar onze geboekte kamer. Een mens probeert dan eens telefonisch iets te regelen in het Thais! Maar alweer geen probleem, enkele kilometers (alweer in een 4x4) later hadden we slaapplaatsen gevonden in de vorm van houten bungalows, in de hoogte gehouden door enkele gammele boomstammekes. De 'badkamer' was gewoon nonchalant aan de houten constructie gemetseld, alsof extra fundering/ondersteuning een overbodige optie was.
Ik lach helemaal niet wanneer ik zeg dat ik gans onze bungalow kon doen heen en weer wiebelen door beneden tegen de ondersteuningspaaltjes te duwen!
Onze eerste dag in Khao Sok kan ik eigenlijk tamelijk kort samenvatten: ...
Inderdaad! Het lange en o zo moeizame reizen van Koh Tao richting Khao Sok had z'n tol geeist! (waar in godsnaam staat het deelteken op die Thaise toetsenborden?? Iemand?)
Beiden waren we minstens zo tam als de talrijke luizige Thaise honden en katten hier, dus besloten we een snipperdag in te voeren. Slenteren, hangmatluieren, fruitdrankjes opslurpen en noodles verorberen zijn de vier thema's die de dag domineerden.
Vooraleer we hier aanzien worden voor passieve tamzakken, spoel ik door naar de volgende dag!
Voor mij (Davyd) stond een dag vol jungletoestanden en grotten met allerlei ongedierte voor de boeg! Voor Makzin.. een dagje vol de passieve tamzak uithangen!
Ok ok, in zijn verdediging, zijn versplinterde teen diende echt een beetje te genezen, dus liet ik hen achter in de goede zorgen van onze luilekkere hangmat. (die bovendien bevestigd was aan gans dat gammele bungalow'ke, als dat maar goed komt..)
Mijn jungle-dag begint met een British breakfast bij een vrolijke Brit die ginds was blijven plakken. Nu, echt British kun je het ook niet noemen, want het waren banana-pancakes met honing, maar goed, we dwalen af!
Een half uur in retard arriveert onze 4x4, zodus ruimschoots op tijd in Thaise normen. Eventjes tussendoor: werkelijk IEDEREEN heeft hier een 4x4. Nissan Navara's, Toyota Land Cruisers, Isuzu D-Max'en,... heersen hier over de Thaise autowegen. Word je hier gepest ofzo als je een 'gewone' auto hebt?
Een Deens koppel nam vanvoor in de 4x4 plaats. De Fransman, de Zwitserse en de Belg (ik) mochten vanachter.. jaja, alweer in zo'n laadbak! Oja, er was ook nog een Brits koppel die in een sneltempo zuidoost-Azie doorkruisten. Vier/vijf dagen per land, zotten!
Een dik uur rijden (en vooral ook afzien in die laadbak) bracht ons voltallig Europees expeditiegroepje naar een aangemeerde long-tail boot. Deze voer ons op zijn beurt langs idyllische eilandjes, die uit de mist opdoemden, terwijl we onze boottocht voortzetten naar de jungle. Iedereen zat er als een halve gek fotootjes te nemen. Ook ik betrapte mezelf erop dat ik bevangen was door de pure schoonheid van dit stukje ongerepte natuur. (Jaja, ik zet zo spoedig mogelijk foto's online)
Onze bootman minderde vaart, enkele rieten hutjes, drijvend op houten pontons, werden zichtbaar aan de horizon. Onze gids gilde de woorden waar ik al uren op aan het wachten was: lunch time, my European friends! Mijn maag was zo leeg als de benzinetank van de boot en jubelde luidop!
Terwijl onze gestoomde groentjes, sticky rice, kip en curry,... op spicy wijze geprepareerd werden, plonsden we onszelf nog even in het azuurblauwe meerwater. Al watertrappelend langs de randen van de jungle, hoorde ik de vreemdste beestengeluiden rijzen vanachter de palmbomenrij! Geen tijd om deze verder te onderzoeken, de tafel werd gezet!
Als hongerige wolven stortten we ons op al het geserveerde lekkers. Een bodemloze schaal rijst aanzag ik als mijn persoonlijke queeste: toch tot op de bodem geraken! Mijzelf een weg etend tot aan die bodem, besef ik nogmaals dat die Thai verdomd pikant voedsel kunnen serveren. Gelukkig zijn er verse watermeloenen om onze overhitte bekken af te koelen! Oja, expeditie geslaagd, de bodem was bereikt!
Met een ietwat opgeblazen gevoel sleepten we onszelf terug in de boot. Rustig kabbelend doorheen mangrove-achtige rivierwegen bereikten we het startpunt van onze wandeltocht naar de grotten. Onze piepjonge gids liet er geen gras over groeien! Dartelend baande hij zich een weg doorheen het smalle junglepad. Wanneer we ons niet hoefden te bukken voor laaghangende takken en lianen, mochten we waden doorheen ondiepe poelen om uiteindelijk te arriveren bij de bat cave!
De nodige voorbereidingen werden getroffen: hoofdlampen werden bovengehaald en alle materiaal werd in waterdichte zakken gepropt, daar we ons ongetwijfeld doorheen onderwater gelopen ruimtes zouden moeten manoeuvreren. Onze gids nam het voortouw. Behoedzaam schuifelden we achter hem aan, de duisternis in. Algauw werden we geconfronteerd met het feeërieke (dan maar de deeltekens copy/pasten he) ondergrondse leven: stalagmieten, gekristalliseerde rotsconstructies en het constante druppelende geluid van water die doorheen de rotsen boven ons op ons neersijpelde. Stap voor stap baanden we ons een weg doorheen deze onbekende wereld.
Veel tijd om rond te kijken was er niet, daar ik me steevast concentreerde op de onstabiele bodem die met allerlei loszittende stenen bezaaid was. Daarenboven was die bodem ook nog eens zo goed als onzichtbaar, want er stroomde een kabbelend beekje water overheen! Menig gestruikel en gevloek was dan ook meer dan eens merkbaar gedurende deze ondergrondse belevenis.
Net op het moment dat ik dacht dat onze groep de enige was hierbeneden, merkte ik in de verte lichtstralen dansen op het rotsgewelf. Niet 1, niet 2 maar tientallen lichtstralen! En jaja, ook tot hier is het alomtegenwoordige massatoerisme in Japanse vorm doorgedrongen! En blijkaar zat er eentje van hen een beetje vast, want ze raakten voor geen meter vooruit. Met geen andere optie dan te wachten, verkende ik een beetje de nabije omgeving: boven mij hingen honderden kleine vleermuizen een uiltje te knappen, naast mij reisden gitzwarte spinnen met fluorescerende ogen (echt!) voorbij.
Na ellenlang getalm en getreuzel schoot de mensenmassa voor ons eindelijk in actie. Enkele ogenblikken later scheen het daglicht terug in onze verstofte gezichten. Opnieuw een sneltempo-trektocht doorheen de jungle bracht ons terug naar de boot.
Halverwege de terugtocht valt het vehikel stil. De motor weigert alle dienst. Gelukkig is de wijze van repareren van mechanische dingen universeel: men neme een hamer en men slaat op het onding tot het terug marcheert! En zie daar! Opeens schoot onze motor op miraculeuze wijze terug in gang! De rest van de boottocht kan ik niet verder beschrijven, want omwille van het zachte gewiebel van de boot ben ik keihard in slaap gevallen. Neeneen, geen zeeziektetoestanden deze keer!
De volgende morgen planden we een activiteit die onze geblesseerde Makzin wel kan meemaken. Olifantgewijs trokken we gezapig doorheen de dichte jungle van het nationale park. Onze jong uitziende olifant doopten we maar tot 'Plopsy'! Maar echt veel zin om te gehoorzamen naar onze bevelen had hij echter niet. De olifantentemmer, die vijf meter achter het beest liep, had een speer mee en een katapult. Ik herinnerde mezelf eraan om beide ook mee te nemen tijdens onze volgende olifantenrit! Eens zien of hij dan wel luistert.
's Middags sloeg de hitte weer in als een bom en vertoefden we weer soezend in hangmatten, genietend van een zoveelste fruitshake.
De volgende dag was het weer inpakken en wegwezen geblazen! We smeten onszelf op de lokale bus richting station, alwaar we de slaaptrein terug naar Bangkok namen. Vroeg in de ochtend rolden we de miljoenenstad binnen. Maar even rap als we arriveerden, vertrokken we weer richting het noorden. Geen slaaptrein deze keer, maar 3e klasse (voor 15 frank!). Misschien niet de meest comfortabele zitjes, maar wat een ervaring! Bij elke halte kreeg je trouwens uitgebreid de kans om rijstschoteltjes, drankjes, koekjes,... aan te schaffen vanuit je venstertje. En als je daar je honger nog niet mee kon stillen, diende je maar eens hongerig rond te kijken of er stormde al een lokale verkoper in de wagon op je af. Leuk detail aan 3e klasse is dat de zetelnummers gewoon in alcoholstift op de muur gekladderd waren.
Met de sloppenwijken van Bangkok die naast ons voorbijraasden, stoomden we verder naar Ayutthaya, alwaar ik nu onder zware, brutale aanvallen lig van het plaatselijke muggensquadron. Tijd om die anti-insectenspray boven te halen! Met een lichtelijk destructieve grijns groet ik jullie!
-Davyd
zondag 15 februari 2009
Diving Days
Terwijl ik heerlijk lig te snoozen in een hangmat bovenop onze boomhut, vlakbij het Khao Sok natuurpark (Zuid-Thailand), denk ik terug aan de voorbije dagen en avonturen op Koh Tao waar we aan een heuse 4-daagse Navy Seal training werden onderworpen!
Even de draad terug oppikken waar mijn kameraad hem heeft achtergelaten:
Na de nachtelijke busrit van een 7-tal uur hebben we in heuse piratenstijl een ferry ge-enterd richting Koh Tao, alias het Schildpaddeneiland!
Eenmaal daar aangekomen werden we opgewacht door een zekere Joe (Ze heten hier blijkbaar allemaal Joe - de meeste locals zijn hier trouwens Birmese immigranten - de meesten denken dat het hier om Thai gaat) die ons naar onze verblijfplaats voor de komende 5 dagen bracht.
We hadden een plekje in het zuiden van het eiland gezocht, kwestie van toch iets rustiger te zitten (zeker met de upcoming full moon parties), en dit bleek een prachtige keuze te zijn! We werden bij de Sunshine Divers verwelkomd door Greg, onze instructeur en Seal-drill instructor voor de duikcursus.
Greg, een Engelsman, is hier een drietal jaar geleden blijven plakken na zijn advanced cursus en geeft ons een zeer bekwame opleiding tot volwaardige PADI Open Water Divers (tot 18m diepte).
Of dit duiken ons bevallen is... wel.. laten we zeggen dat ik er een prachtige nieuwe hobby bij heb :)
De duiksites rond Koh Tao zijn op zijn minst prachtig te noemen. Je zweeft daar over het oppervlak van een andere planeet, immens kleurrijk en vulkaanachtig zelfs, omsingeld door duizenden vissen en ander onderwaterleven!
's Ochtends krijgen we de praktijkopleiding (dus het effectief duiken - 4 dives in het totaal), 's middags de academics ofte theorie, gevolgd door een eindexamen.
Dat uw twee favoriete hobbits uitmuntende studenten waren, hoef ik u niet mee te delen, toch?
's Avonds genoten we van een heerlijke maaltijd (noodles, noodles, noodles baby!) waar we in de verschillende seaside bars op het strand stoere verhalen uitwisselden met andere reizigers. Nice!
In de weinige vrije uurtjes die Greg ons liet hebben we dan wat het eiland verkend. We huurden elk een scooter en cruisden daarmee wat op het 21 vierkante kilometer-grote eiland rond. Enkele prachtige uitzichten, zoveel is zeker! Maar zodra we afweken van het 'platgetreden pad' stond ons toch even een heel ander Koh Tao te wachten. Rij eventjes voorbij de resorts en de lokale huizen, en je vindt op bepaalde plaatsen heuse vuilnisbelten, al dan niet in brand gestoken. Ik heb het hier niet over kleine composthoopjes, maar belten waarvan de inhoud best wel eens vergelijkbaar is met die van een gemiddeld Belgisch containerpark (zie fotos). De andere zijde van de medaille, de directe gevolgen van het toerisme, en jaja, ook wij maken ons hieraan schuldig. The sad but ugly truth.
Afgelopen donderdag bleek trouwens onze persoonlijke ongeluksdag te zijn :) Tijdens de ochtendduik kreeg Dave ineens last van een nogal serieuze vorm van zeeziekte, waardoor hij een nogal ongemakkelijk weerzien met zijn ontbijt mocht ervaren! Toch heeft hij zijn 4de duik met glans uitgevoerd, Kudos! Ik weet niet of ik het zou hebben aangedurfd. Even later op de dag viel yours truly met zijn nederig persoontje van een aantal rotsen in Shark Bay, waardoor mijn linkervoet nu min of meer wat in het verband zit (grote linkerteennagel is volledig weg, ik bespaar jullie de verdere details!) Dit werd wel goed verzorgd door de lokale clinic, waarvoor bij deze een dikke khob kun krab!
Vrijdagmorgen namen we de ferry richting Surat Thani (goed voor een 7tal uur), waar we ontdekten dat de laatste lokale bus richting Khao Sok al was vertrokken. Bummer! Dan maar een duurdere share-taxi geregeld, en zo zijn we aangekomen bij het prachtige regenwoud van de Surat-provincie, waar we naar alle waarschijnlijkheid tot dinsdag zullen blijven. Dave is op dit eigenste ogenblik zijn persoontje aan het uitleven op een junglehike! Ikzelf kan, wegens het teen-incident, niet mee. Geen probleem, ik zie hier rond me prachtige uitzichten, hangmatten, een stapeltje boeken, de mogelijkheid tot elephant-trekking en cooking classes, dus dat komt ook wel goed :)
Beste lezertjes, ik groet jullie gaarne vanuit Khao Sok, Zuid-Thailand! De volgende update zal waarschijnlijk vanuit het Noorden komen, we plannen namelijk om van hieruit zo langzaam aan onze opmars richting Chiang Mai te maken!
Gegroet!
Makzin
Even de draad terug oppikken waar mijn kameraad hem heeft achtergelaten:
Na de nachtelijke busrit van een 7-tal uur hebben we in heuse piratenstijl een ferry ge-enterd richting Koh Tao, alias het Schildpaddeneiland!
Eenmaal daar aangekomen werden we opgewacht door een zekere Joe (Ze heten hier blijkbaar allemaal Joe - de meeste locals zijn hier trouwens Birmese immigranten - de meesten denken dat het hier om Thai gaat) die ons naar onze verblijfplaats voor de komende 5 dagen bracht.
We hadden een plekje in het zuiden van het eiland gezocht, kwestie van toch iets rustiger te zitten (zeker met de upcoming full moon parties), en dit bleek een prachtige keuze te zijn! We werden bij de Sunshine Divers verwelkomd door Greg, onze instructeur en Seal-drill instructor voor de duikcursus.
Greg, een Engelsman, is hier een drietal jaar geleden blijven plakken na zijn advanced cursus en geeft ons een zeer bekwame opleiding tot volwaardige PADI Open Water Divers (tot 18m diepte).
Of dit duiken ons bevallen is... wel.. laten we zeggen dat ik er een prachtige nieuwe hobby bij heb :)
De duiksites rond Koh Tao zijn op zijn minst prachtig te noemen. Je zweeft daar over het oppervlak van een andere planeet, immens kleurrijk en vulkaanachtig zelfs, omsingeld door duizenden vissen en ander onderwaterleven!
's Ochtends krijgen we de praktijkopleiding (dus het effectief duiken - 4 dives in het totaal), 's middags de academics ofte theorie, gevolgd door een eindexamen.
Dat uw twee favoriete hobbits uitmuntende studenten waren, hoef ik u niet mee te delen, toch?
's Avonds genoten we van een heerlijke maaltijd (noodles, noodles, noodles baby!) waar we in de verschillende seaside bars op het strand stoere verhalen uitwisselden met andere reizigers. Nice!
In de weinige vrije uurtjes die Greg ons liet hebben we dan wat het eiland verkend. We huurden elk een scooter en cruisden daarmee wat op het 21 vierkante kilometer-grote eiland rond. Enkele prachtige uitzichten, zoveel is zeker! Maar zodra we afweken van het 'platgetreden pad' stond ons toch even een heel ander Koh Tao te wachten. Rij eventjes voorbij de resorts en de lokale huizen, en je vindt op bepaalde plaatsen heuse vuilnisbelten, al dan niet in brand gestoken. Ik heb het hier niet over kleine composthoopjes, maar belten waarvan de inhoud best wel eens vergelijkbaar is met die van een gemiddeld Belgisch containerpark (zie fotos). De andere zijde van de medaille, de directe gevolgen van het toerisme, en jaja, ook wij maken ons hieraan schuldig. The sad but ugly truth.
Afgelopen donderdag bleek trouwens onze persoonlijke ongeluksdag te zijn :) Tijdens de ochtendduik kreeg Dave ineens last van een nogal serieuze vorm van zeeziekte, waardoor hij een nogal ongemakkelijk weerzien met zijn ontbijt mocht ervaren! Toch heeft hij zijn 4de duik met glans uitgevoerd, Kudos! Ik weet niet of ik het zou hebben aangedurfd. Even later op de dag viel yours truly met zijn nederig persoontje van een aantal rotsen in Shark Bay, waardoor mijn linkervoet nu min of meer wat in het verband zit (grote linkerteennagel is volledig weg, ik bespaar jullie de verdere details!) Dit werd wel goed verzorgd door de lokale clinic, waarvoor bij deze een dikke khob kun krab!
Vrijdagmorgen namen we de ferry richting Surat Thani (goed voor een 7tal uur), waar we ontdekten dat de laatste lokale bus richting Khao Sok al was vertrokken. Bummer! Dan maar een duurdere share-taxi geregeld, en zo zijn we aangekomen bij het prachtige regenwoud van de Surat-provincie, waar we naar alle waarschijnlijkheid tot dinsdag zullen blijven. Dave is op dit eigenste ogenblik zijn persoontje aan het uitleven op een junglehike! Ikzelf kan, wegens het teen-incident, niet mee. Geen probleem, ik zie hier rond me prachtige uitzichten, hangmatten, een stapeltje boeken, de mogelijkheid tot elephant-trekking en cooking classes, dus dat komt ook wel goed :)
Beste lezertjes, ik groet jullie gaarne vanuit Khao Sok, Zuid-Thailand! De volgende update zal waarschijnlijk vanuit het Noorden komen, we plannen namelijk om van hieruit zo langzaam aan onze opmars richting Chiang Mai te maken!
Gegroet!
Makzin
dinsdag 10 februari 2009
Bye Bye Bangkok!
Dag beste mensen!
Ondertussen zijn we reeds overgewaaid naar het meer zuidelijke Thailand, maar voor de enthousiastelingen die zich afvragen wat we de laatste dagen zoal uitgespookt hebben: hieronder een stukje retroactieve blog!
ZATERDAG, 7 FEBRUARI 2009
Onze laatste dagen in het mensenzwermende Bangkok zijn geteld! Deze twee avonturiers zijn ietwat geacclimatiseerd en zelfs de Aziatische keuken heeft eigenlijk een verdacht positief effect op onze spijsvertering. Leve noodles!!
De afsluitende periode in Bangkok bestond eigenlijk vooral uit een heel klein beetje de toerist uithangen. Desalniettemin toch volledig de moeite! Vooral het Grand Palace, zich situerend in het culturele centrum van Bangkok was adembenemend. Fonkelende tempeldakjes, gigantische oorlogstaferelen geschilderd op de muren, dreigende tempelwachters uit steen gehouwen,...
en natuurlijk ook het onvermijdelijk Japanse massatoerisme.. Ko-nitsji-wa!!
Volledig overhit en in het nauw gedreven door de drummende mensenmassa in centrum Bangkok vonden we dat het welletjes was! Tijd voor een intermezzo van rust!
Hop, de expresboot voor 13 bath (ongeveer 13 belgische frank) gevolgd door een skytrain-ritje bracht ons naar Lumpini Park, een oase van vredigheid in deze overhaaste stad en nog het best te vergelijken met Central Park in New York. (volgens mijn betrouwbare referentie alias reiskameraad)
's Morgensvroeg staan hier blijkbaar tientallen vroege vogels Tai Qi te beoefenen. 's Avonds vinden wij er talloze sportievelingen die er staan te shaken op een soort Tai-Bo/fitness-achtige beat. Enkele danspasjes konden er bij mij nog vanaf, maar algauw gaf ik mijn poging tot het beheersen van de Thaise Tai-Bo op. Of wat het ook was. Ik heb nog veel te leren..
Na nog wat gestrompel in het park ploften we ons neer op een stenen bankje. Een waterschildpad kwam ons begroeten! Met voorzichtige pas trad ik nader, maar het drommelse beest had me door! Vliegensvlug verdween het diertje terug onder het wateroppervlak.
Nog voor ik de achtervolging kon inzetten, weerklonk opeens een belsignaal doorheen gans het park. Onmiddellijk erna knalden bombastische klanken doorheen de her en der verspreide luidsprekers. Het Thaise volkslied. Waarlijks iedereen staakte plots zijn activiteiten, spelende kinderen zwegen, pedalo's op het meertje kwamen tot stilstand,..
Gans de populatie van het park rees recht en luisterde vol trots naar de voor ons onverstaanbare klanken. Na afloop hervatte iedereen terug z'n bezigheden.
Na dit uniek moment haastten we ons terug naar de expresbootjes. Helaas.. de allerlaatste boot van de dag had zich reeds kilometers van ons verwijderd! Toevallig, maar aan het uurroosterplakkaat vonden we een landgenoot terug! Samen met hem en nog twee Thai deelden we een taxi richting Bangkok centrum terug.
Laatste avond in Bangkok. Na alweer ons buikje gevuld te hebben voor nog geen 5 euro per persoon, trokken we naar het waterpijpstraatje. Een toch wel redelijke kanjer van een waterpijp werd naast ons neergepoot. Op regelmatige tijdstip komt een ventje de kooltjes vernieuwen, terwijl wij als ware amateur-sjeiks de nimmer ophoudende mensen- en tuktukstroom gadeslaan. (Voor diegene die het fenomeen niet kennen, tuktuk's zijn een soort gemotoriseerde taxi's op 3 wielen. Foto's volgen.)
ZONDAG, 8 FEBRUARI 2009.
Voor de laatste momenten Bangkok besloten we nog vlug even het hippe, trendy en moderne deel van Bangkok een bezoekje te brengen. Het begint haast routine te worden: expresbootje nemen, de skytrain opspringen en een klein uurtje later bevonden we ons in een van de drukste shoppingcentra van het land. Ongeveer alle nationaliteiten, culturen, leeftijden,.. mixen zich doorheen de verschillende winkeltjes en gallerijen.
Een monnik die een handige GSM aan het zoeken is, mensen die aanschuiven in de wachtkamer voor een of andere laserbehandeling, alsof het een doordeweekse aankoop is,...
Ongeveer alles is hier terug te vinden, behalve natuurlijk een simpel notitieboekje waar de Makzin al dagenlang naar op zoek is!
Na al dat shoppingcentrageweld overleefd te hebben, werd het stilletjesaan tijd om ons richting de bus te begeven, die ons zuidwaarts zou brengen. We waren niet de enige met dergelijke plannen. Drie volle bussen brachten ons naar de boot die drie eilandjes in de Golf van Thailand afvaart: Ko Samui, Ko Phangan en Ko Tao (het duikeilandje waar we ons momenteel bevinden).
Hoe het reisverhaal zich hier verder ontwikkelt, inclusief onze duiklesavonturen, dat vertelt Makzin jullie een der deze dagen wel! Feit is alvast dat onze longen waarschijnlijk niet beseffen wat er allemaal gaande is: eerst een week volop toxische Bangkok-uitlaatgassen en nu een week samengeperste zuurstof voorgeschoteld krijgen!
Oja, we doen ons best om zo spoedig mogelijk enkele foto's online te zwieren, geduld!
Ondertussen zijn we reeds overgewaaid naar het meer zuidelijke Thailand, maar voor de enthousiastelingen die zich afvragen wat we de laatste dagen zoal uitgespookt hebben: hieronder een stukje retroactieve blog!
ZATERDAG, 7 FEBRUARI 2009
Onze laatste dagen in het mensenzwermende Bangkok zijn geteld! Deze twee avonturiers zijn ietwat geacclimatiseerd en zelfs de Aziatische keuken heeft eigenlijk een verdacht positief effect op onze spijsvertering. Leve noodles!!
De afsluitende periode in Bangkok bestond eigenlijk vooral uit een heel klein beetje de toerist uithangen. Desalniettemin toch volledig de moeite! Vooral het Grand Palace, zich situerend in het culturele centrum van Bangkok was adembenemend. Fonkelende tempeldakjes, gigantische oorlogstaferelen geschilderd op de muren, dreigende tempelwachters uit steen gehouwen,...
en natuurlijk ook het onvermijdelijk Japanse massatoerisme.. Ko-nitsji-wa!!
Volledig overhit en in het nauw gedreven door de drummende mensenmassa in centrum Bangkok vonden we dat het welletjes was! Tijd voor een intermezzo van rust!
Hop, de expresboot voor 13 bath (ongeveer 13 belgische frank) gevolgd door een skytrain-ritje bracht ons naar Lumpini Park, een oase van vredigheid in deze overhaaste stad en nog het best te vergelijken met Central Park in New York. (volgens mijn betrouwbare referentie alias reiskameraad)
's Morgensvroeg staan hier blijkbaar tientallen vroege vogels Tai Qi te beoefenen. 's Avonds vinden wij er talloze sportievelingen die er staan te shaken op een soort Tai-Bo/fitness-achtige beat. Enkele danspasjes konden er bij mij nog vanaf, maar algauw gaf ik mijn poging tot het beheersen van de Thaise Tai-Bo op. Of wat het ook was. Ik heb nog veel te leren..
Na nog wat gestrompel in het park ploften we ons neer op een stenen bankje. Een waterschildpad kwam ons begroeten! Met voorzichtige pas trad ik nader, maar het drommelse beest had me door! Vliegensvlug verdween het diertje terug onder het wateroppervlak.
Nog voor ik de achtervolging kon inzetten, weerklonk opeens een belsignaal doorheen gans het park. Onmiddellijk erna knalden bombastische klanken doorheen de her en der verspreide luidsprekers. Het Thaise volkslied. Waarlijks iedereen staakte plots zijn activiteiten, spelende kinderen zwegen, pedalo's op het meertje kwamen tot stilstand,..
Gans de populatie van het park rees recht en luisterde vol trots naar de voor ons onverstaanbare klanken. Na afloop hervatte iedereen terug z'n bezigheden.
Na dit uniek moment haastten we ons terug naar de expresbootjes. Helaas.. de allerlaatste boot van de dag had zich reeds kilometers van ons verwijderd! Toevallig, maar aan het uurroosterplakkaat vonden we een landgenoot terug! Samen met hem en nog twee Thai deelden we een taxi richting Bangkok centrum terug.
Laatste avond in Bangkok. Na alweer ons buikje gevuld te hebben voor nog geen 5 euro per persoon, trokken we naar het waterpijpstraatje. Een toch wel redelijke kanjer van een waterpijp werd naast ons neergepoot. Op regelmatige tijdstip komt een ventje de kooltjes vernieuwen, terwijl wij als ware amateur-sjeiks de nimmer ophoudende mensen- en tuktukstroom gadeslaan. (Voor diegene die het fenomeen niet kennen, tuktuk's zijn een soort gemotoriseerde taxi's op 3 wielen. Foto's volgen.)
ZONDAG, 8 FEBRUARI 2009.
Voor de laatste momenten Bangkok besloten we nog vlug even het hippe, trendy en moderne deel van Bangkok een bezoekje te brengen. Het begint haast routine te worden: expresbootje nemen, de skytrain opspringen en een klein uurtje later bevonden we ons in een van de drukste shoppingcentra van het land. Ongeveer alle nationaliteiten, culturen, leeftijden,.. mixen zich doorheen de verschillende winkeltjes en gallerijen.
Een monnik die een handige GSM aan het zoeken is, mensen die aanschuiven in de wachtkamer voor een of andere laserbehandeling, alsof het een doordeweekse aankoop is,...
Ongeveer alles is hier terug te vinden, behalve natuurlijk een simpel notitieboekje waar de Makzin al dagenlang naar op zoek is!
Na al dat shoppingcentrageweld overleefd te hebben, werd het stilletjesaan tijd om ons richting de bus te begeven, die ons zuidwaarts zou brengen. We waren niet de enige met dergelijke plannen. Drie volle bussen brachten ons naar de boot die drie eilandjes in de Golf van Thailand afvaart: Ko Samui, Ko Phangan en Ko Tao (het duikeilandje waar we ons momenteel bevinden).
Hoe het reisverhaal zich hier verder ontwikkelt, inclusief onze duiklesavonturen, dat vertelt Makzin jullie een der deze dagen wel! Feit is alvast dat onze longen waarschijnlijk niet beseffen wat er allemaal gaande is: eerst een week volop toxische Bangkok-uitlaatgassen en nu een week samengeperste zuurstof voorgeschoteld krijgen!
Oja, we doen ons best om zo spoedig mogelijk enkele foto's online te zwieren, geduld!
zaterdag 7 februari 2009
Bangkok Nights
6/02/2009
Intussen hebben we de initiele cultuurshock overleefd (ik schrijf zonder accenten of deeltekens, simpelweg omdat ik ze op dit toetsenbord niet vind ;))
We zochten en vonden een ander guesthouse gevonden in de buurt van Khao San Rd (Mom's Guesthouse - kartonnen wanden: de Amerikanen hiernaast zijn nu al een uur over seks bezig, alle details incl., hehe) Maar veel goedkoper, dus voor die prijs mogen we niet klagen. Ik deel immers het bed met Dave! Trouwens immens makkelijk om een place to crash te vinden hier.
Terug op straat maakte ik 1 grote fout.
[Dramatisatie]
Ik wou even mijn kaart raadplegen, dus hield ik halt in het midden van de straat. Dave zag wat ik deed, probeerde me nog te redden door in ware Slow-Motion stijl met een 'Noooooooo' op me af te rennen, maar het was helaas te laat. Mijn arm ende nederig persoontje werd overspoeld door een immens sterke stroming dat raar genoeg de geluidjes 'Suit, Sir? Custom made! Taxi Sir? tuk Tuk, where you go???' maakte.
[/Dramatisatie]
Na een eindje vonden we elkaar terug en was het richting Golden Mountain geblazen. Dit was naar het schijnt ooit het hoogste punt van BKK. Niet erg hoog, maar wel mooi! Op de weg terug nog even een tempel binnengeglipt waar we de stille getuigen van een gebedsceremonie waren. interessant! Buiten zaten er ook heel wat scholieren te volgen: het deed me zwaar denken aan de verplichte eucharistievieringen bij ons op school :) Jullie kunnen je de sfeer dan wel inbeelden.
Daarna richting het huis van Jim Thompson.
Deze Amerikaanse architect keerde na zijn diensttijd in WOII terug naar Azie en werd helemaal verliefd op Thailand. Hij zocht en vond deze plek, een oase van rust middenin BKK. De entrepreneur bezorgde the Thaise zijde-industrie een revival en werd daardoor een heel bekende figuur in BKK. Voor de film 'The King and I' werd naar het schijnt enorm veel van zijn geimporeerd zijde gebruikt. Leuke weetjes. Hij moet er waarschijnlijk wel van hebben genoten hier te wonen, voor hij tijdens een trektocht in Maleisia op onverklaarbare wijze verdween. Een prachtig huis (gedeeltelijk op palen, helemaal in teakhout).
Een rare eigenschap van BKK. De straten zijn enorm druk en chaotisch (toch voel ik me er minstens even veilig in hun verkeer, raar genoeg).
Wandel echter 30 meter van een hoofdstraat en je waant je in een andere wereld, je hoort zo goed als niets meer van de straat!
Vervolgens hebben we de skytrain richting rivier genomen (prachtig uitzicht over het veel modernere Oost-BKK), en dan, na wat leuk zoek- en giswerk, een juiste boot richting centrum upriver genomen. Tijdens de spitsuren gebruiken de locals deze om op betaalbare (13 baht) en relatief snelle wijze (30 min) van het ene punt in BKK naar het andere te raken.
Ohja, vanmorgen hebben we trouwens (met een lichtelijk verdwaasde blik) onze volgende week vastgelegd. Zondagavond vertrekken we richting Kho Tao om daar een duikcursus van een 4tal dagen te volgen.
En met deze woorden zeg ik u tot ziens, tijd voor de beloofde voetmassage!
Bangkok, een leuke stad, maar het begint bij mij persoonlijk toch wat te jeuken om het platteland op te zoeken!
Signing out,
Makzin, die gaat uitzoeken waar Dave in godsnaam uithangt :)
Intussen hebben we de initiele cultuurshock overleefd (ik schrijf zonder accenten of deeltekens, simpelweg omdat ik ze op dit toetsenbord niet vind ;))
We zochten en vonden een ander guesthouse gevonden in de buurt van Khao San Rd (Mom's Guesthouse - kartonnen wanden: de Amerikanen hiernaast zijn nu al een uur over seks bezig, alle details incl., hehe) Maar veel goedkoper, dus voor die prijs mogen we niet klagen. Ik deel immers het bed met Dave! Trouwens immens makkelijk om een place to crash te vinden hier.
Terug op straat maakte ik 1 grote fout.
[Dramatisatie]
Ik wou even mijn kaart raadplegen, dus hield ik halt in het midden van de straat. Dave zag wat ik deed, probeerde me nog te redden door in ware Slow-Motion stijl met een 'Noooooooo' op me af te rennen, maar het was helaas te laat. Mijn arm ende nederig persoontje werd overspoeld door een immens sterke stroming dat raar genoeg de geluidjes 'Suit, Sir? Custom made! Taxi Sir? tuk Tuk, where you go???' maakte.
[/Dramatisatie]
Na een eindje vonden we elkaar terug en was het richting Golden Mountain geblazen. Dit was naar het schijnt ooit het hoogste punt van BKK. Niet erg hoog, maar wel mooi! Op de weg terug nog even een tempel binnengeglipt waar we de stille getuigen van een gebedsceremonie waren. interessant! Buiten zaten er ook heel wat scholieren te volgen: het deed me zwaar denken aan de verplichte eucharistievieringen bij ons op school :) Jullie kunnen je de sfeer dan wel inbeelden.
Daarna richting het huis van Jim Thompson.
Deze Amerikaanse architect keerde na zijn diensttijd in WOII terug naar Azie en werd helemaal verliefd op Thailand. Hij zocht en vond deze plek, een oase van rust middenin BKK. De entrepreneur bezorgde the Thaise zijde-industrie een revival en werd daardoor een heel bekende figuur in BKK. Voor de film 'The King and I' werd naar het schijnt enorm veel van zijn geimporeerd zijde gebruikt. Leuke weetjes. Hij moet er waarschijnlijk wel van hebben genoten hier te wonen, voor hij tijdens een trektocht in Maleisia op onverklaarbare wijze verdween. Een prachtig huis (gedeeltelijk op palen, helemaal in teakhout).
Een rare eigenschap van BKK. De straten zijn enorm druk en chaotisch (toch voel ik me er minstens even veilig in hun verkeer, raar genoeg).
Wandel echter 30 meter van een hoofdstraat en je waant je in een andere wereld, je hoort zo goed als niets meer van de straat!
Vervolgens hebben we de skytrain richting rivier genomen (prachtig uitzicht over het veel modernere Oost-BKK), en dan, na wat leuk zoek- en giswerk, een juiste boot richting centrum upriver genomen. Tijdens de spitsuren gebruiken de locals deze om op betaalbare (13 baht) en relatief snelle wijze (30 min) van het ene punt in BKK naar het andere te raken.
Ohja, vanmorgen hebben we trouwens (met een lichtelijk verdwaasde blik) onze volgende week vastgelegd. Zondagavond vertrekken we richting Kho Tao om daar een duikcursus van een 4tal dagen te volgen.
En met deze woorden zeg ik u tot ziens, tijd voor de beloofde voetmassage!
Bangkok, een leuke stad, maar het begint bij mij persoonlijk toch wat te jeuken om het platteland op te zoeken!
Signing out,
Makzin, die gaat uitzoeken waar Dave in godsnaam uithangt :)
vrijdag 6 februari 2009
Bangkok: City of Angels
5/02/09
Vol goede moed hadden we ons voorgenomen om vroeg (naar onze normen: 9u) op te staan, een infosessie over Bangkok (BKK) in het hostel mee te pikken en volop aan het verkennen te slaan!
Ja lap, deze goede moed was echter geen lang leven beschoren! Om 13u15 tikte ik de wekker af met de woorden: Uh-Oh, Dave! Slecht nieuws!
Ons gigantisch overslaapgedrag is ofwel te wijten aan: A) De warmte en de jetlag B) onze intussen legendarische liefde voor luieren. Dave dacht aan optie A, maar we vermoeden een combinatie van beide ;)
Dan maar snel aangekleed, een tuk-tuk (Hello prease, my name is Bill!) richting Grand Palace versierd, en dan de Wat Po verkend, waar de bekende 'reclining' of liggende Buddha ligt. Davyd zag de positie van liggende godheid (ook al is het zijn overgang nr het Nirwana) al helemaal zitten! Nadat hij vol enthousiasme zijn CV aan de compleet niet begrijpende Thai aan de ingang had afgegeven, konden we er verder op uit trekken. Even verder werden we aangeklampt door twee lokale schoo....... lmeisjes die, om hun Engels wat te oefenen, ons een enquete lieten invullen over het Ethnocentrisch en Xenofoob gedrag van de Thaise regering. T'is eens wat anders!
We keerden daarna onze benenwagen richting de bekende en beruchte 'Khao San Road'. Zoals de meesten onder jullie wel weten, is dit het backpackersmekka van Bangkok.
Straten vol neonlichten, een mix van loeiharde muziek, Bars vol westerlingen en meisjes die je binnen proberen te lokken met 'buckets' cocktails, straatstalletjes waar iedereen staat af te dingen voor ersatzmerk-kledij, duizenden touts en guesthouses! Het lijkt Oostende wel! Of nee, wacht.
Naast het obligatoire sightseeing hadden we hier ook wel een doel: zijnde een goedkoper guesthouse vinden dan ons huidige. Dit ligt immers een eindje uit de weg (lekker rustig), maar is zeker niet goedkoop! Na de nodige fruitshakes tot ons te hebben genomen, de prijzen van de guesthouses te hebben gecheckt en onszelf een voetmassage voor morgen te hebben beloofd, keren we terug richting Guesthouse. Een geslaagde dag!
Makzin
Vol goede moed hadden we ons voorgenomen om vroeg (naar onze normen: 9u) op te staan, een infosessie over Bangkok (BKK) in het hostel mee te pikken en volop aan het verkennen te slaan!
Ja lap, deze goede moed was echter geen lang leven beschoren! Om 13u15 tikte ik de wekker af met de woorden: Uh-Oh, Dave! Slecht nieuws!
Ons gigantisch overslaapgedrag is ofwel te wijten aan: A) De warmte en de jetlag B) onze intussen legendarische liefde voor luieren. Dave dacht aan optie A, maar we vermoeden een combinatie van beide ;)
Dan maar snel aangekleed, een tuk-tuk (Hello prease, my name is Bill!) richting Grand Palace versierd, en dan de Wat Po verkend, waar de bekende 'reclining' of liggende Buddha ligt. Davyd zag de positie van liggende godheid (ook al is het zijn overgang nr het Nirwana) al helemaal zitten! Nadat hij vol enthousiasme zijn CV aan de compleet niet begrijpende Thai aan de ingang had afgegeven, konden we er verder op uit trekken. Even verder werden we aangeklampt door twee lokale schoo....... lmeisjes die, om hun Engels wat te oefenen, ons een enquete lieten invullen over het Ethnocentrisch en Xenofoob gedrag van de Thaise regering. T'is eens wat anders!
We keerden daarna onze benenwagen richting de bekende en beruchte 'Khao San Road'. Zoals de meesten onder jullie wel weten, is dit het backpackersmekka van Bangkok.
Straten vol neonlichten, een mix van loeiharde muziek, Bars vol westerlingen en meisjes die je binnen proberen te lokken met 'buckets' cocktails, straatstalletjes waar iedereen staat af te dingen voor ersatzmerk-kledij, duizenden touts en guesthouses! Het lijkt Oostende wel! Of nee, wacht.
Naast het obligatoire sightseeing hadden we hier ook wel een doel: zijnde een goedkoper guesthouse vinden dan ons huidige. Dit ligt immers een eindje uit de weg (lekker rustig), maar is zeker niet goedkoop! Na de nodige fruitshakes tot ons te hebben genomen, de prijzen van de guesthouses te hebben gecheckt en onszelf een voetmassage voor morgen te hebben beloofd, keren we terug richting Guesthouse. Een geslaagde dag!
Makzin
woensdag 4 februari 2009
Blue skies again!
Maandagavond, 2 februari. De laatste uren in belgenland zijn aangebroken. Om toch iets van een ritueel afscheid te houden, beslissen we om frietjes te bakken en andere belgische vettigheden in de frituur te gooien.
Een uur en twee overvolle magen vol mayonaise later, zijn we volledig klaar om nu ook de Aziatische culinaire cultuur tot ons te nemen!
Het is omstreeks 3u 's nachts wanneer onze exodus uit Oostende zich voltrekt. Ongeveer alle reismiddelen die voorhanden zijn, worden door ons genomen: autorijden naar Brussel, treinen naar Parijs, "shuttle'en" naar de terminal en vliegen naar onze eerste tussenstop: Kuwait!
Daar aangekomen is het tijd om 'the waiting game' te spelen. Onze vlucht richting Bangkok vertrekt immers pas vier uur later. Hoera! Gelukkig krijgen we een gratis snack aangeboden in de vorm van driehoeken plastieken boterhammekes. Vraag me niet wat er tussen lag, maar het zag er garnaal-achtig uit. Hoe het smaakte, dat laat ik aan jullie verbeelding over..
PLING! Gate 23, the flight to Bangkok is now boarding! Dat zijn wij! En wij blijkbaar niet alleen! Tientallen Thai veren plots recht en vormen schoolsgewijs een mooi gestructureerde rij voor de check-in. En net als in Parijs, slaag ik er weer in om het metaaldetector-machien te doen piepen. Soms zou je toch denken dat ze erom doen?
Van de vlucht Kuwait-Bangkok herinner ik me eigenlijk bitter weinig. Waarschijnlijk omdat ik me in een toestand tussen slaapdronken en passief wakker bevond. Beter kan ik het echt niet beschrijven. En telkens wanneer een mens dan eindelijk halfweg de slaap kan vatten, staat dat vliegtuigpersoneel je weer wakker te porren om een vochtig doekje, een drankske of weet-ik-veel-wat aan te bieden! NEE, DANKU! @#%&*!!
Woensdagmorgen! Bangkok! 30 graden! Het kan hier beginnen. Maar eerst alle formaliteiten zoals de douane en bagagetoestanden doorworstelen. Dit verloopt echter vlekkeloos. Vreemd. Aan het begin van een reis moet er normaal altijd toch iets niet lopen zoals het hoort?
Ha! Daar is het! Blijkbaar is onze chauffeur, die ons zou komen oppikken, in de verste verten niet te bespeuren. Maar geen probleem, we hebben het adres en nemen de bus richting centrum Bangkok. Na wat getsjool en acclimatisatie spreken we een taxichauffeur aan die ik de opdracht voorleg om ons naar het hosteladres te taxi'en. En nadat we 1 526 dubbelchecken of hij zijn meter wel juist heeft ingesteld, zoeven we richting doel! (de taxirit van twintig minuten in hartje Bangkok kostte ons amper 2 euro..)
Onze eerste kamer bevindt zich -natuurlijk- op de bovenste verdieping. Daar aangekomen tracht ik het aircomachien aan de praat te krijgen.. zonder enig succes. En net als ik me had neergelegd bij het lot van een overnachting in 33 graden, stormt een kamermevrouwtje binnen. Ze gaf ons de tip om de afstandsbediening eens te gebruiken.. Aaaaaa, er is een bakske ofwa? Maar die zin begreep ze niet. Gniffelend verliet ze de kamer.
Na een jetlag-siesta nemen we het besluit om eventjes op exploratie te gaan. Tiens, het is al donker. Compleet navigatieloos strompelen we Chinatown binnen. Tienduizend prikkels die ongeveer op alle zintuigen inwerken, vallen op ons neer als een moessonregen: geuren, kleuren.. ja zelfs beesten! Blijkbaar worden Chinese tempels 's nachts bewaakt door grimmige honden die bijna een hap uit onze kuiten namen! Ok, we zijn gevaccineerd tegen hondsdolheid, maar een mens moet het ook niet uitlokken he :)
Na een verse fruitshake met kiwi (o zo lekker), die ze voor je ogen mixen, keren we onze kar terug richting hostel, alwaar ik nu zit te internetten voor ongeveer 1 oude belgische frank per minuut!
Tot de volgende!
Een uur en twee overvolle magen vol mayonaise later, zijn we volledig klaar om nu ook de Aziatische culinaire cultuur tot ons te nemen!
Het is omstreeks 3u 's nachts wanneer onze exodus uit Oostende zich voltrekt. Ongeveer alle reismiddelen die voorhanden zijn, worden door ons genomen: autorijden naar Brussel, treinen naar Parijs, "shuttle'en" naar de terminal en vliegen naar onze eerste tussenstop: Kuwait!
Daar aangekomen is het tijd om 'the waiting game' te spelen. Onze vlucht richting Bangkok vertrekt immers pas vier uur later. Hoera! Gelukkig krijgen we een gratis snack aangeboden in de vorm van driehoeken plastieken boterhammekes. Vraag me niet wat er tussen lag, maar het zag er garnaal-achtig uit. Hoe het smaakte, dat laat ik aan jullie verbeelding over..
PLING! Gate 23, the flight to Bangkok is now boarding! Dat zijn wij! En wij blijkbaar niet alleen! Tientallen Thai veren plots recht en vormen schoolsgewijs een mooi gestructureerde rij voor de check-in. En net als in Parijs, slaag ik er weer in om het metaaldetector-machien te doen piepen. Soms zou je toch denken dat ze erom doen?
Van de vlucht Kuwait-Bangkok herinner ik me eigenlijk bitter weinig. Waarschijnlijk omdat ik me in een toestand tussen slaapdronken en passief wakker bevond. Beter kan ik het echt niet beschrijven. En telkens wanneer een mens dan eindelijk halfweg de slaap kan vatten, staat dat vliegtuigpersoneel je weer wakker te porren om een vochtig doekje, een drankske of weet-ik-veel-wat aan te bieden! NEE, DANKU! @#%&*!!
Woensdagmorgen! Bangkok! 30 graden! Het kan hier beginnen. Maar eerst alle formaliteiten zoals de douane en bagagetoestanden doorworstelen. Dit verloopt echter vlekkeloos. Vreemd. Aan het begin van een reis moet er normaal altijd toch iets niet lopen zoals het hoort?
Ha! Daar is het! Blijkbaar is onze chauffeur, die ons zou komen oppikken, in de verste verten niet te bespeuren. Maar geen probleem, we hebben het adres en nemen de bus richting centrum Bangkok. Na wat getsjool en acclimatisatie spreken we een taxichauffeur aan die ik de opdracht voorleg om ons naar het hosteladres te taxi'en. En nadat we 1 526 dubbelchecken of hij zijn meter wel juist heeft ingesteld, zoeven we richting doel! (de taxirit van twintig minuten in hartje Bangkok kostte ons amper 2 euro..)
Onze eerste kamer bevindt zich -natuurlijk- op de bovenste verdieping. Daar aangekomen tracht ik het aircomachien aan de praat te krijgen.. zonder enig succes. En net als ik me had neergelegd bij het lot van een overnachting in 33 graden, stormt een kamermevrouwtje binnen. Ze gaf ons de tip om de afstandsbediening eens te gebruiken.. Aaaaaa, er is een bakske ofwa? Maar die zin begreep ze niet. Gniffelend verliet ze de kamer.
Na een jetlag-siesta nemen we het besluit om eventjes op exploratie te gaan. Tiens, het is al donker. Compleet navigatieloos strompelen we Chinatown binnen. Tienduizend prikkels die ongeveer op alle zintuigen inwerken, vallen op ons neer als een moessonregen: geuren, kleuren.. ja zelfs beesten! Blijkbaar worden Chinese tempels 's nachts bewaakt door grimmige honden die bijna een hap uit onze kuiten namen! Ok, we zijn gevaccineerd tegen hondsdolheid, maar een mens moet het ook niet uitlokken he :)
Na een verse fruitshake met kiwi (o zo lekker), die ze voor je ogen mixen, keren we onze kar terug richting hostel, alwaar ik nu zit te internetten voor ongeveer 1 oude belgische frank per minuut!
Tot de volgende!
Abonneren op:
Posts (Atom)
