Geronimo!!!

*UPDATE*
Door de soms tamelijk instabiele internetconnectie hier hebben we nog geen directe link kunnen maken naar de meest recente foto's. Geinteresseerden kunnen echter wel naar volgende website surfen:
http://picasaweb.google.com/davyd.bintein

De nieuwste foto's bevinden zich in de albums 'Mirror Art Group' en 'Bungee & Tiger Kingdom'

------------------

Aangezien Dave hier als een halve maniac met zijn DEET in het rond aan het spuiten is (demonische lach inclusief), zie ik me genoodzaakt jullie onze belevenissen van de laatste weken te rapporteren!

We zaten dus in Ayutthaya, dat in een ver verleden (ruwweg 14de tot 18de eeuw) de hoofdstad van Thailand was. Veel veel veel ruines (kan het deelteken niet vinden op dit thais toetsenbord, excuses!)
Uiteraard bezochten wij deze in ware Indiana-Jones stijl: ik kon Dave net op tijd tegenhouden om een of ander Buddhabeeld te verwisselen met een zandzakje, en dit alles bij temperaturen van ongeveer 250 graden Celcius. Prachtige Buddhabeelden, overwoekerd door boomwortels, standbeelden met afgehakte hoofden, ... Machtig! Alle tempels in de buurt bezoeken zou ettelijke dagen en veel van ons zweet in beslag nemen, dus houden wij het op een gezond 3-tal. Na een tweetal dagen hier te hebben vertoefd, springen we op de nachttrein naar Chiang Mai! Hierover valt niet veel te vertellen, boekjes lezen en proberen wat te slapen :)

Eenmaal aangekomen in Chiang Mai ontsnappen we heldhaftig aan de hordes tuk-tuk en taxi-chauffeurs, en zoeken we onze weg naar het noordelijk busstation.
Na voor de zoveelste keer 'The Waiting Game' te hebben gespeeld (wachten is hier het nationale tijdverdrijf) bevinden we ons op de bus richting Chiang Rai!

In de late namiddag komen we hier aan, en gaan uw twee schalkse ruiters op zoek naar het Mirror-Art Guesthouse, dat wordt gerund door de NGO waar we de komende 5 weken vrijwilligerswerk gaan doen.
En bij deze is dit onderwerp meteen aangekaart: we bevinden ons op het moment van schrijven een 30-tal km ten noorden van Chiang Rai, waar we vrijwilligerswerk doen bij de Mirror Art Foundation (http://www.mirrorartgroup.org).
Dit is een NGO dat zich inzet voor de noordelijke hilltribes van Thailand. Enkele stammen uit de buurt zijn de Karen, Lafu, Thai Lanna en Akha. Deze wonen in verschillende dorpen rond waar Mirror Foundation gevestigd is.

We zijn met ongeveer 20 vrijwilligers, uit alle hoeken van de wereld (Canada, Australie, Japan als hoofdleveranciers :)) Blijkbaar zijn wij de eerste Belgen ooit, dus volgt ons voorbeeld, gij allen!

Ons werk bestaat voornamelijk uit Engels geven aan kinderen in scholen uit de buurt. Dit gaat van kleuterklasjes (childcare - Jalae, Phuko, Leepha) tot lagere scholen - middelbaar. De gemiddelde leeftijdsgroep in de scholen is 10 tot 13 jaar.
Helaas is deze week de laatste schoolweek: ze hebben nu een tweetal weken examens, en dan 2 maand vakantie. De kleuterklasjes gaan gelukkig gewoon door! Binnen een drietal weken beginnen de summercamps voor kinderen die hun Engels willen onderhouden. Engels is heel belangrijk voor de Thai, gezien het hen een kans op een goede job geeft (ondermeer in de toeristische sector), hierdoor zijn de kinderen en volwassenen veel gemotiveerder om de taal te leren.
We verbeteren en vertalen ook informatieve teksten over Mirror en de Hilltribes in het Engels, met behulp van de Thaise vrijwilligers (logischerwijze neemt elk zijn respectievelijke taal voor hun rekening)

Verder doen we veel manual work in het Mirror kamp zelf en in dorpen uit de buurt. Dit is vooral helpen aan verbeteringswerken (nieuw irrigatie en waterzuiversysteem, nieuwe hutten, een preventieve vuurgordel aanleggen rond de dorpen,...) Er is hier trouwens niets dat deze mensen niet uit bamboe kunnen maken, werkelijk ongelofelijk, een enorm veelzijdig product!
Op woensdag was ik aan het werk (aan de zoveelste bamboe constructie) toen de Mirrormedewerkers een dringend telefoontje binnenkregen. Blijkbaar was er in Chiang Rai een ernstig verkeersongeluk gebeurd en zochten ze bloeddonoren met bloedgroep O. Bijgevolg sprongen ikzelf en Bec (Australische vrijwilligster) achterin een pickup truck richting Chiang Rai Hospital. Een hele ervaring! Binnenkomen in het ziekenhuis waar ongeveer elke Thai je aanstaart, en een checklist overlopen met een dokter die geen Engels spreekt kan leiden tot hilarische, zij het genante situaties! Nadat we ons er van overtuigd hadden dat hun naalden wel degelijk steriel en uit de verpakking kwamen, lieten we hun gang gaan. Even later liepen we het ziekenhuis uit met wat bloed armer, wat vitaminepillen rijker en enorm veel Kop Khun Krab/Khaa's ! Zoals velen onder jullie waarschijnlijk wel weten zijn de Thaise ziekenhuizen zeer modern en kunnen ze de concurrentie met de Westerse ziekenhuizen zeker aan!

Na de eerste week (die trouwens voorbij vloog) gingen we met een aantal vrijwilligers richting Chiang Mai voor wat een nogal wild weekend werd!
Maar dit niet zonder even het nachtleven van Chiang Rai te hebben geproefd! Het was Lindy's (Amerikaanse) verjaardag, dus gingen we met zijn allen richting de lokale TEEPEE bar, waar de buckets en andere drankjes ons tegemoet kwamen! Later op de avond propten we ons met een slordige 15tal in een jeep, wat voor hilarische fotos zorgde, en kwamen we aan bij de lokale discotheek 'SPERM' (wat verder bevindt zich de zusterdiscotheek 'WOMB'.)
Wat ons hierbinnen te wachten stond is moeilijk in woorden te omschrijven. Een geschifte lokale band zorgde voor zeer swingbare dansmuziek, en de ladyboys wederom alomtegenwoordig! Hier had ik me echter min of meer aan verwacht. Waar Dave en ik echter niet op hadden gerekend was dat SPERM blijkbaar ook geldt als de plaatstelijke gaybar, waardoor we een uurtje later helemaal betast en op een grappige manier ongemakkelijk het pand verlieten! 'Dude, hebben er ook zo'n slordige 15 venten aan jouw kruis gezeten?' was een vraag die Dave en ik elkaar regelmatig stelden. Dolle pret!!

Zaterdagochtend richting Chiang Mai, waar we vlug een guesthouse opzochten. Tegen de middag bezochten we het Tiger Kingdom, een 20-tal km van Chiang Mai, waar we met een ons met een aantal tijgers in een kooi lieten opsluiten. Gigantische beesten, ik stond werkelijk met open mond ernaar te kijken. Sommige tijgers zaten echter echt wel in veel te kleine kooien, dus verliet ik het met een persoonlijk wrang gevoel. Ze worden goed verzorgd, maar je ziet duidelijk dat deze artificiele omgeving hen geen goed doet. Deze staan trouwens, net als de olifanten, op de lijst van beschermde diersoorten.

Zondag kropen we met een 6-tal in een Songthaw voor wat het hoogtepunt van het weekend was: Bungeejumpen!
Dit van een 50-meter hoge toren boven een vijvertje van 8 meter diep. Onderweg naar de jumpsite maakten de zenuwen zich van ons allemaal meester, en werden er talloze grapjes verteld. Eentje was bv: 'haha, straks zijn de bevestigingselementen aan je voeten Velcro ofzo, stel je voor!'.
Eenmaal daar aangekomen werden we goed verwelkomd en naar de plaats van rampspoed gebracht, waar er iemand bovenop de toren klaarstond om te springen. Wij natuurlijk meteen vol verwachting en spanning staan kijken. Het duurt 5 minuten... 10 minuten (misschien krijgt hij nog instructies ofzo?)... 15 minuten... en uiteindelijk komt hij weer naar beneden. Eentje die niet durfde. Dat dit voor ons een extra spanningsfactor was hoef ik jullie niet te vertellen :)
Goed, ready to rumble! De eerste van ons meldt zich aan, wordt gewogen en neemt plaats op de stoel om zich te laten insnoeren.

Wat zien we dan: de bevestigingselementen zijn van, ja hoor, velcro! Rubber-banden met velcro samengebonden met een handgemaakte knoop. Ok!!!!! Waarom zweten mijn handpalmen zo?
Goed, ik (Makzin) ga tweedes. Word gewogen (hoera, 6 kilo vermagerd!), en ingesnoerd. Raar genoeg voelt dit wel heel sterk aan, tiens tiens! Goed, de lift gaat omhoog, ik krijg enkele korte instructies en voor ik het weet sta ik 50meter hoger eventjes heel diep te slikken. Mens, dit lijkt veel hoger, people look like ants! Anyway, het ready-signaal gaat af, mijn jumpmaster geeft me het groen licht. Twee diepe ademhalingen en eventjes denken dat ik Superman ben!

Ik ga jullie mijn vocabulaire dat ik uitschreeuwde op mijn weg naar beneden best besparen, dit voor de gevoelige lezertjes :) Een 5-tal minuten later stond ik weer met beide benen gezond op de grond, en ik kon aan niets anders denken dat nog een keer! nog een keer!
De adrenaline-rush die je de eerste seconden krijgt is ongelooflijk. Daarna is het even afvragen of dat water nog veel dichter gaat komen, waarna je handen heel eventjes het wateroppervlak raken en je weer omhoog schiet voor een tweede vrije val! Heerlijk, maar het bloed stijgt wel heel snel naar je hoofd!

Even later is Dave aan de beurt. Welk jungle-dier hij probeerde uit te beelden toen hij sprong is mij min of meer ontgaan, maar hij vloog nogal redelijk horizontaal naar beneden, wat hem een (voor mij toch) redelijk hilarische whiplash opleverde! Nu, ik spreek enkel over de manier waarop het bungeekoord reageerde, het persoontje van Dave is gelukkig 100 procent in orde!

We maken alle 6 een spectaculaire en veilige sprong, en vol kicks klimmen we een halfuurtje later weer in de Songthaw. Wat een weekend, wat een weekend!!!!

Onze volgende avonturen bij de Mirror Foundation en in Thailand zullen aan u worden verteld door mijn wapenbroeder, dus bij deze zeg ik jullie voorlopig tot ziens!

Makzin


Ohja, voor de geinteresseerden: we hebben reeds een aantal foto's op onze respectievelijke facebookpagina's geplaatst (gaat hier precies iets vlotter, de internetconnectie is niet al te snel/stabiel). We zullen binnenkort zeker de fotos op deze blog updaten!


Cheers!
x